Another view from the many of the individuals with increased body weight

Κάποτε, πήρα μια επιστολή από μια ασθενή μου η οποία ξεχείλιζε από μια θλιβερή πραγματικότητα.

Την έχω διαβάσει πολλές φορές και συνεχώς προσπαθώ να διαφοροποιήσω την κλινική μου πράξη ώστε να καλύψω και αυτές τις πολλές και σημαντικές ανάγκες.

Η απόφαση να τη δημοσιοποιήσω σήμερα οφείλεται στην πίστη μου ότι και εσείς θα δώσετε ή θα πάρετε, έστω και λίγη ελπίδα, από τις περιπτώσεις αυτές.

 Είμαι κλεισμένη μέσα σε μια φούσκα. Σκοτάδι γύρω μου!

Δεν είναι έμβρυο στην κοιλιά της μάνας μου. Έχω γεννηθεί πριν χρόνια. Έχω δει το φως και εγώ σαν εσάς, έχω ζήσει. Δεν είμαι τυφλή αλλά δε θέλω να με βλέπουν ούτε και να βλέπω εμένα πια.

Ζω στο σκοτάδι γιατί νιώθω ασφάλεια και βρίσκω σιγουριά. Απεχθάνομαι τα βλέμματά σας. Δεν ανήκω στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Είμαι αρτιμελής. Υγιής; Θα δείξει! Είμαι άρρωστη και έγκλειστη στη φούσκα μου, παγιδευμένη στην αδυναμία της ψυχής και του κορμιού μου.

Βοήθεια! Αν υπάρχει κάποιος που διαβάζει ας βοηθήσει υπεύθυνα. Παραπλανήθηκα από δήθεν ‘ειδικούς’, μαγικά χάπια και μηχανήματα, μεθόδους και πειράματα χωρίς έλεγχο και μελέτη που βέβαια απέτυχαν οικτρά. Απόδειξη της αποτυχίας εγώ. Μετά από κάθε προσπάθεια όχι απλή επιδείνωση, ολοκληρωτική κατάρρευση.

Στον πλανήτη Γη, όχι στο διάστημα. Στο διάστημα έφτασες. Κοίτα και λίγο δίπλα σου. Ανταλλάσσω με όποιο τίμημα το υψηλό πνεύμα μου. Έχω πολύ από αυτό ακόμα. Περισσεύει να ανταλλάξω. Τόσες ώρες απομόνωσης!, έχω απόθεμα.

Μια παχύσαρκη επιστημονικά αποδεδειγμένη είμαι! Μέσα από εδώ θα μιλήσω έξω απ΄ τα δόντια! Δε θα ντραπώ να ξεγυμνωθώ μπροστά σας.

Γυναίκες λιπόσαρκες, ανορεκτικές, δουλικά της ομορφιάς σας και των προτύπων που σας πλασάρουν έξυπνα ρούχα, κομμωτήρια, στολίδια, τυλιγμένες όχι στα γούνινα παλτά σας, αλλά σφιγμένες στις στενές σας φόρμες για τα γυμναστήριά σας. Χαρούμενες, ζωντανές με αυτοπεποίθηση και το αυτάρεσκο χαμόγελό σας. Είστε ματαιόδοξες, υποταγμένες πάνω στις στενές ψηλοτάκουνες γόβες σας, κρυμμένες κάτω από μάσκες και κόκκινο κραγιόν.

Άντρες κενοί και ανεγκέφαλοι. Ηδονίζεστε με εικόνες. Κορμάρες, ξανθιές με ψηλοτάκουνα, ναζιάρες γατούλες με στενά κοντά φορεματάκια και σίγουρες για τον εαυτό τους σας σέρνουν από τη μύτη ή μένουν το απωθημένο σας.

Όχι καταδίκη πριν τα ακούσετε όλα. Μη κρίνετε πριν σκεφτείτε. Είναι υγιής; Όχι! Έχω δικαίωμα να απολογηθώ! Υποφέρω! Έκκληση κάνω για βοήθεια!

Ας μη γίνω η κορμάρα των διαφημίσεων με το τέλειο χαμόγελο, τα κάτασπρα δόντια και τα υπέροχα μαλλιά. Ας μη χωράω σε μικρά χαριτωμένα φουστανάκια. Τα μικρά μπικίνι στην παραλία δε θα μου λείψουν. Ας μη δουλέψω σε πολυεθνική, στέλεχος υψηλών προδιαγραφών. Μια απλή γυναίκα θέλω να είμαι που θα σταθεί μπροστά στον καθρέφτη της, θα χαμογελάσει και θα βγει στον κόσμο.

Έναν σύντροφο πλάι μου να με αποδέχεται και μια δουλειά που θα είμαι ικανή να ανταπεξέλθω άριστα.

Αν δεν αποδεχτώ εγώ τον εαυτό μου, μια αποτυχία όλα. Υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης είναι δικό μου. Εγώ έτρωγα ποσότητες και το απολάμβανα. Δε στερήθηκα ποτέ τίποτα και καμάρωνα; Όχι! Μετά, το απαίσιο συναίσθημα της αυτολύπησης. Τιμωρία η ασιτία για λίγο. Το πάθος είναι ταίρι με την απόλαυση! Μετά το κλάμα, την αυτολύπηση, την κατάθλιψη, λύτρωση, η χαρά, το όνειρο. Το όνειρο δεν κρατά πολύ. Η χρήση γίνεται ολοένα και συχνότερη. Εξάρτηση!

Τα πάχη μου τα κάλλη μου μέρος του ονείρου …

Μερίδιο στην ευθύνης αναλογεί όμως και σε σας. Δώσατε το χέρι να με βοηθήσετε και το τραβήξατε διακριτικά γιατί το δικό μου ήταν ιδρωμένο. Γελάσατε στο γυμναστήριο όταν λαχάνιαζα και αγκομαχούσα για να τα καταφέρω. Ταραχτήκατε όταν κοβόταν η ανάσα μου. Στην αναμονή στο τραπέζι δίπλα μου να δείτε πόσο και τι θα φάω. Πωλήτρια με κοίταξες λοξά όταν σου ζήτησα μικρό νούμερο. Δε μου πρότεινες ευγενικά κάτι πιο κατάλληλο. Αγόρι δε μ’ αγκάλιασες γιατί δε με χώραγε η αγκαλιά σου; Δε φάγαμε ποτέ μαζί έξω και ας μην έτρωγα ποτέ μπροστά στους άλλους. Δεν πήγαμε για καφέ και ας μην έτρωγα γλυκά. Όλα τα έτρωγα μόνη με την ησυχία μου. Πάντα σπίτι με έκλεινες. Δε με κοίταξες ποτέ ερωτικά. Κάθε γυναίκα ξέρει πότε είναι αρεστή. Στο κρεβάτι σε στρίμωχνα, ροχάλιζα, σε ενοχλούσε το άρωμά μου. Όλα σε εκνεύριζαν.

Καλύτερα μόνη μου …

Μόνη, παραγκωνισμένη, χυδαία, χλευαστική, καυστική να ζηλέψω αυτά που δε μπορώ να φτάσω. Καλυμμένη με το προσωπείο της καλοκάγαθης, καταδεχτικής, γελαστής χοντρούλας μήπως με συμπαθήσετε κι αγαπηθώ λιγάκι.

Τώρα που πέσανε οι μάσκες θα με αφήσετε εδώ μέσα κλεισμένη;

Κάτι ακούω! Χειροκροτήματα; Βγαίνω!

Χέρια που απλώθηκαν; Βγαίνω, μην τα τραβήξετε πάλι μακριά …

Ας μην είναι όνειρο και να γίνει πραγματικότητα. Θα σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Στο φως θα παλέψω για το καλύτερο με σας πλάι μου και όχι απέναντί μου.

Είμαστε πολλοί παγιδευμένοι. Ο καθένας χωριστά.

Να ενωθούμε;

Πολλά μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο …

---

– Δεν είμαι ξένη στο σκοτάδι…

– Κρύψου, λένε,  γιατί δε μας αρέσει το παραμορφωμένο σώμα σου.

– Έμαθα να ντρέπομαι!

– Φύγε, λένε. Κανείς δε θα σε αγαπήσει όπως είσαι.

– Αλλά δε θα τους αφήσω να με ισοπεδώσουν!

– Ξέρω ότι υπάρχει μια θέση και για μένα.

– Προσπαθούν να με πετσοκόψουν με τις  πιο αιχμηρές λέξεις.

– Είμαι αυτή που πρέπει να είμαι και βαδίζω στο ρυθμό μου.

– Δε φοβάμαι να με δουν.

– Δεν απολογούμαι, αυτή είμαι εγώ….