| Δημοσίευση : |
|
26/12/2012 |
| Πηγή: |
|
obeline.gr |
| Συντάκτης : |
|
Αναστάσιος Μόρτογλου |
| Βαθμολογία: |
|
3.26 ( 31 ψήφοι) |
|
|
|
Η σουνιτινίμπη είναι ένας σύγχρονος αναστολέας της τυροσινικής κινάσης χορηγούμενος από του στόματος που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του μεταστατικού καρκίνου του νεφρού, στους παγκρεατικούς νευροενδοκρινικούς όγκους και στους ανθεκτικούς στην ιματινίμπη στρωματικούς καρκίνους του γαστρεντερικού συστήματος.
Η σουνιτινίμπη ασκεί τη δράση της αναστέλλοντας πολλούς υποδοχείς της τυρισινικής κινάσης, μεταξύ αυτών και τους vascular endothelial growth factor receptor (VEGFR1–3) και platelet-derived growth factor receptors (PDGFR α και β) και έτσι επιτυγχάνει αντι-νεοπλασματική και αντι-αγγειογενετική δράση.
Κατά τη διάρκεια των αρχικών πολυκεντρικών μελετών δεν συμπεριλαμβανόταν η θυρεοειδική λειτουργία στον έλεγχο των ασθενών που λάμβαναν τη δραστική θεραπεία και έτσι δεν ήταν γνωστές οι επιπτώσεις του φαρμάκου στο θυρεοειδή. Αργότερα, όταν το φάρμακο βγήκε στην αγορά, η αρμόδια φαρμακευτική εταιρεία ανέφερε τις δυσμενείς επιπτώσεις στη θυρεοειδική λειτουργία σε συχνότητα 16% στην Ιαπωνία και 2.9% σε άλλες χώρες. Όλες όμως οι αναδρομικές και προδρομικές μελέτες που έγιναν έκτοτε έδειξαν ότι η δυσλειτουργία του θυρεοειδούς φτάνει σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά (36% μέχρι και 85% - Endocrine Journal 2010, 57 (10), 873-880, Eur J Cancer. 2012 May;48(7):974-81).
Οι επιπτώσεις της της σουνιτινίμπης στο θυρεοειδή μπορεί να είναι:
• Θυρεοειδίτις
• Υπερθυρεοειδισμός
• Βαρύς υποθυρεοειδισμός
• Εναλλαγή μεταξύ αυτών ή και μεταβολές της βαρύτητας της καθεμιάς και έτσι να έχει σημαντικές δυσκολίες η αρμονική ρύθμιση.
Η κύρια πάντως επίπτωση είναι ο βαρύς υποθυρεοειδισμός. Ο υπερθυρεοειδισμός είναι συνήθως ήπιος και παροδικός και οφείλεται σε μαζική καταστροφή του αδένα (destructive thyroiditis). Για το λόγο αυτό, η παρακολούθηση των ασθενών που λαμβάνουν σουνιτινίμπη θα πρέπει να περιλαμβάνει, εκτός από μηνιαία μέτρηση FT4, FT3 & TSH και προσδιορισμό της θυρεοσφαιρίνης ορού, η οποία συνήθως αυξάνει πολύ ακόμα και πριν από την εμφάνιση της θυρεοειδικής δυσλειτουργίας.
Οι μηχανισμοί που έχουν ενοχοποιηθεί είναι η μείωση της τριχοειδικής κυκλοφορίας του αδένα που οφείλεται στην αναστολή του VEGFR και στην αναστολή της θυρεοειδικής υπεροξειδάσης που οδηγεί σε μείωση της σύνθεσης των θυρεοειδικών ορμονών.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση που δημοσιεύτηκε πρόσφατα (Chemotherapy. 2012;58(3):200-5) ήταν το ότι οι πάσχοντες από μεταστατικό καρκίνο του νεφρού που παρουσίασαν υποθυρεοειδισμό από τη θεραπεία, είχαν σημαντικά μεγαλύτερη μέση επιβίωση από εκείνους που έκαναν την ίδια θεραπεία αλλά δεν υπήρξαν επιπτώσεις στο θυρεοειδή τους από αυτή (22.4 vs 13.9 μήνες).