Ηπια αντιδιαβητική αγωγή στους υπερήλικες

Πρόσφατη μελέτη στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό JAMA επισημαίνει πως η ‘υπερθεραπεία’ του διαβήτη στους ανθρώπους άνω των 65 ετών φαίνεται πως όχι μόνο δε βοηθάει, αλλά τους εκθέτει στον κίνδυνο υπογλυκαιμικών επεισοδίων με αποτέλεσμα την αύξηση της νοσηρότητας.
Γνωρίζουμε πως ο στόχος της θεραπείας του διαβήτη τύπου 2 είναι η τιμή της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης HbA1c να είναι κάτω από 7%. Ένας διαβητικός με HbA1c <7% θεωρείται <καλά ρυθμισμένος> και η νόσος υπό έλεγχο. Η νέα μελέτη βασίστηκε στην ανάλυση στοιχείων 10 ετών για διαβητικούς ασθενείς υπό αγωγή κυρίως με σουλφονυλουρίες ή ινσουλίνη, οι οποίοι διαχωρίστηκαν σε 3 κατηγορίες ανάλογα με τις συνυπάρχουσες παθήσεις και το βαθμό λειτουργικότητας και αυτοεξυπηρέτησης: ‘σχετικά υγιείς’, ‘μέτρια υγιείς’ και ‘πτωχά υγιείς’. Οι ερευνητές συμπέραναν πως τα 2/3 των ασθενών με ήδη μέτρια ή πολύ επιβαρυμένη συνολική υγεία βρίσκονταν υπό θεραπεία διατηρώντας επίπεδα HbA1c κάτω από 7% (ακόμα και κάτω από 6,5%), μία ‘επιθετική’ δηλαδή θεραπεία, η οποία όμως δεν φαίνεται να προσφέρει σημαντικά μακροπρόθεσμα οφέλη λόγω των συνυπαρχουσών παθήσεων και του μειωμένου προσδόκιμου ζωής. Αντίθετα, εκθέτει τον ευάλωτο αυτό πληθυσμό ασθενών στην υπογλυκαιμία και στους κινδύνους που συνδέονται με αυτή: καρδιαγγειακή νόσος, αυξημένη θνητότητα, αυξημένη συχνότητα πτώσεων και ατυχημάτων, άνοια και κακή ποιότητα ζωής.
Με βάση τα ευρήματα αυτά συστήνεται ελαστικότερη ρύθμιση του διαβήτη στους ανθρώπους άνω των 65 ετών στους οποίους η συν-νοσηρότητα είναι πολύ συχνή, καθώς και επιλογή φαρμάκων με πολύ μικρή πιθανότητα εμφάνισης υπογλυκαιμίας (μετφορμίνη, αναστολείς DPP4 κτλ).